Σκέψεις για τον φιλελευθερισμό

Πήγα σε ένα debate μεταξύ δύο καθηγητών πανεπιστημίου, ενός αριστερού (Ευκλείδης Τσακαλώτος) και ενός φιλελεύθερου (Αριστείδης Χατζής). Σπάνια αντιπαραβάλλονται αντίθετες απόψεις - συνήθως οι περισσότερες εκδηλώσεις περιορίζονται στην παρουσίαση επιχειρηματολογίας από την μία μόνο πλευρά. Αντί για την “άλλη άποψη”, παρουσιάζεται συνήθως μια καρικατούρα της, κι έτσι όλοι είναι ευχαριστημένοι με τον εαυτό τους που διαφωνούν με κάτι τόσο προφανώς λάθος. Ok δεν εννοώ πως θα περίμενα να δω εκδήλωση του ΣΕΒ με προσκεκλημένους συνδικαλιστές και άνεργους. Αλλά το να μη θέτεις ποτέ τις αλήθειες σου υπό αμφισβήτηση έχει μια χροιά (και δύο μπορώ να πω) θρησκευτικότητας. Με την κακή έννοια.

Περιμένοντας την επόμενη κραυγή

Έχω ακούσει αρκετά άτομα τα οποία έχω σε ιδιαίτερη εκτίμηση, να μιλάνε για τον όχλο που ήταν συγκεντρωμένος στο σύνταγμα. Θα μου πεις εσύ δεν είδες ποτέ φασίστες εκεί? Δεν είδες άλλους κάφρους που ήρθαν διψασμένοι μονάχα για μια ακόμη αναμέτρηση με την καταστολή - αντί να πάνε πχ στο γήπεδο? Ναι, τους είδα και μίλησα και με κάθε καρυδιάς καρύδι... Όμως παρατήρησα πως η συντριπτική πλειοψηφία συμφωνούσε με κάποια λιγοστά αιτήματα: Όπως πχ την σύσταση ανεξάρτητης επιτροπής λογιστικού ελέγχου. Πως και δεν μπόρεσε να συντονιστεί ο κόσμος και να διεκδικήσει τουλάχιστον ένα ελάχιστο κοινό αίτημα? Κοντολογίς (έχει πλάκα αυτή η λέξη), τι μετατρέπει τον κόσμο σε όχλο και αντίστροφα?

Η Παιδεία των "ποταπότερων των πολιτών"

Επιτέλους, ίσες ευκαιρίες!

“...oι χωρικοί μας επιθυμούσαν άπαντες να μάθουν να αναγιγνώσκωσι και να γράφωσι, αμελούντες την καλλιέργειαν των σταφίδων, οι τεχνίται αφήνουν το έργο των δια να ακροασθούν τί δημοσιεύεται εις τας κατηραμένας εφημερίδας, και ούτε υπηρέτην δυνάμεθα τώρα να εύρωμεν, διότι και οι ποταπότεροι των πολιτών ανατρέφουν τα τέκνα των δια τέχνας και επιστήμας, υπεράνω της αστικής αυτών θέσεως. Ποίαν ωφέλειαν, παραδείγματος χάριν, απήλαυσα εγώ, καταδαπανήσας είκοσι χιλιάδας δίστηλα δια την ανατροφήν των υιών μου εις Ιταλίαν, όταν έκαστος των ξυλουργών και των σκυτοτόμων πέμπει σήμερον τους υιούς του εις τα σχολεία;...” (από το βιβλίο “Ζητήματα επτανησιακής κοινωνικής ιστορίας” του Γ. Λεοντσίνη)

"Εισαγωγή στην Ευρωπαϊκή φιλοσοφία" του Κ.Νιάρχου (οι Κατακουζίνες του Πανεπιστημίου)

Έτσι κι αλλιώς, δεν είχα την καλύτερη εντύπωση για τα βιβλία που κυκλοφορούν στα ελληνικά πανεπιστήμια. Δεν είμαι βέβαια κανένας ειδικός ενώ αντίθετα, ο Κ.Νιάρχος, καθηγητής στο καποδιστριακό πανεπιστήμιο και τέως κοσμήτορας, έχει μπόλικες περγαμηνές. Ωστόσο με όλο το θάρρος, θα ήθελα να γράψω για το σάστισμα που ένοιωσα ξεφυλλίζοντάς το βιβλίο του "Εισαγωγή στην Ευρωπαϊκή φιλοσοφία". Δε θα σταθώ μόνο στο ουσιαστικό περιεχόμενο, μα και στην πρώτη εικόνα. Γιατί μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση, αυτός ο Κατακουζίνας με σάρκα και οστά.

3ης Σεπτεμβρίου και Ηπείρου

Περπατώντας τυχαία στις όμορφες γειτονιές του κέντρου, βρέθηκα στο σημείο που ο 44χρονος δολοφονήθηκε για μια βιντεοκάμερα. Πιο πριν είχα περάσει από τον πεζόδρομο δίπλα στο πολυτεχνείο - όπου μια λαϊκή αγορά πρέζας λειτουργεί σε καθημερινή βάση: Ντελάληδες που διαλαλούσαν την πραμάτεια τους (χάπια φίλε, χάπια), σκελετωμένοι άνθρωποι σε αργή κίνηση, άλλοι ξαπλωμένοι στο πεζοδρόμιο...γραφικότατη τοποθεσία. Λίγο πιο πέρα τις προάλλες είχα δει αστυνομία, ερυθρό σταυρό και πυροσβεστική που χασκογελούσαν βαριεστημένοι σε πηγαδάκια, όσο ένας τύπος απειλούσε να πέσει από την ταράτσα της επιτροπής ασύλου. Live your myth in Greece...

"Ταξίδι στη Σαμοθράκη" - Νέλλη Ψαρού

Δύσκολα κατατάσσεται το βιβλίο αυτό σε κάποια κατηγορία. Σίγουρα είναι και πολιτικό. Μη στραβομουτσουνιάζετε - πολιτική δεν είναι μόνο η τεχνική της εξαπάτησης όπως έχουμε μάθει από την πλειοψηφία των επαγγελματιών (ή wannabe) πολιτικών και των ακόλουθών τους.  Με αφορμή ένα ταξίδι στη Σαμοθράκη, η συγγραφέας ξεδιπλώνει τις σκέψεις της. Σαν μικρό παιδί αναρωτιέται ελεύθερα. Γιατί το επώνυμό της είναι στην γενική (κτητική); Γιατί απαγορεύεται το ελεύθερο κάμπινγκ;

Να φύγετε να πάτε αλλού!

“Δε με νοιάζει τι θα γίνουν - εγώ φταίω για τα προβλήματά τους; Να φύγουνε!”. Αφού δεν είναι Έλληνες. Μήπως όμως και όταν ήρθαν οι Έλληνες παλιννοστούντες Πόντιοι το 1990, τα ίδια δεν λέγανε; Η πάλι το 1922, όταν έφτασαν οι μικρασιάτες Έλληνες, επίσης δεν ήταν ανεπιθύμητοι; Το κοινό στοιχείο σε αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι βέβαια η καταγωγή των νεοαφιχθέντων. Αλλά το γεγονός πως, όντας ξεριζωμένοι, έφταναν έχοντας αφήσει πίσω τους την περιουσία τους. Ήταν με απλά λόγια άφραγκοι. Και όσο πιο άφραγκοι τόσο πιο ανεπιθύμητοι.

Η πολιτική βία είναι πάντοτε φασιστική;

Επιφυλάσσομαι όταν ακούω μεγάλα λόγια για την καταδίκη της βίας. Ε, μα πως γίνεται τα media και η κυρίαρχη πολιτική να είναι ενάντια στη χρήση της, να ακούω όλο καταγγελίες και αναθέματα, μα αυτή να είναι πάντα παρούσα; Στους δρόμους, στα σχολεία, μέσα στους νόμους και τις πρακτικές του κράτους αλλά και σε κινήματα που το αντιμάχονται, ακόμα και μέσα στην οικογένεια. Γιατί είπαμε, είμαστε κατά της βίας μεν, μα “άλλο αυτό” - πάντα καταπώς συμφέρει τον καθένα.